လူေတြဟာ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အတိတ္မွာပဲ အခ်ိန္ေပးတတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဘာမွလုပ္လို ့မရေတာ့တဲ့ အတိတ္ အတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥဳပၸဳန္ကိုသာမက အနာဂတ္လမ္းကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့ၿပစ္တတ္ၾကေသးသည္။
သင္သည္ အတိတ္၏ သားေကာင္ေလာ။ထုိေမးခြန္းကို ေၿဖလိုလ်ွင္လြန္ခဲ့ေသာနွစ္နဲ ့ ယခုနွစ္၏ မိမိအေၿခအေနကို ဆန္းစစ္ၾကည့္နိုင္ပါသည္။ ယခင္နွစ္ကလည္း ဒီေနရာ ယခုနွစ္လည္း ဒီေနရာဆိုလ်ွင္ သင္သည္ ပိုေကာင္းေသာ မနက္ၿဖန္နွင့္ လက္ရွိအခ်ိန္တို ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလးၿဖဳန္းခဲ့ၿပီဟု သေဘာေပါက္သင့္သည္။ဆရာတာရာမင္းေ၀ေၿပာသလို ဘယ္ေနရာမွ မေရြ ့တဲ့ လွုပ္ကုလားထိုင္ေပၚကလူ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
လွုပ္ေပမဲ ့မေရြ ့ဘူးဆိုရင္ လမ္းေပၚဘယ္ေရာက္ေတာ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူေတြဟာ အနာဂတ္ထက္ နိစၥဓူ၀ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြရဲ ့ၾကားမွာဘဲ တကယ္လက္ေတြ ့ဘ၀ကို ေပးထားရပါတယ္။ နာရီ ၂၄ နာရီမွာ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီ အိပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီထား က်န္ ၈ နာရီကို ဘာအတြက္ သံုးပါသလဲ။
ေခါင္းတစ္လံုးခ်င္းတူေသာ္လည္း လူ လူခ်င္းပင္ ကဲြၿပားသြားရၿခင္းမွာ ဦးေႏွာက္၏သတၱိေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။ James Russel Loerl က ေၿပာဖူးသည္။ " အမွားအယြင္းမ်ားသည္ ဓားနွင့္တူသည္။ ကၽြန္ုပ္တို ့ကို အက်ိဳးၿပဳမည္ေလာ၊ ဒုကၡေပးမည္လား ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ုပ္တို ့ ဓားေနွာင့္ကို ကိုင္မိသလား၊ ဓားသြားကို ကိုင္မိတာလားဆိုတာ အေပၚတြင္ မူတည္၏ "
ဓားနွင့္တူေသာ အမွားအယြင္းမွ သင္ခန္းစာမယူဘဲ ဆက္မွားေနဦးမည္လား။
တကယ္ေတာ့ အတိတ္သည္ အစြမ္းသတၱိမရွိေတာ့ေသာ ေၿခရာေလးသာၿဖစ္သည္။ ထိုေၿခရာေပၚတြင္ ထပ္တင္ကာ အသစ္ အသစ္တို ့ကိုၿဖစ္ေစၿခင္းထက္ ေၿပာင္းလဲမွုေတြနဲ ့ၿပန္သီသင့္သည္။
အမွားမကင္းေသာလူသားမ်ားတြင္ အတိတ္က လုပ္မိခဲ့ေသာအမွားမ်ားစြာ ရွိၾကမည္သာၿဖစ္သည္။ ထိုအမွားသည္ ဆက္မွားသင့္သည့္အမွားမၿဖစ္ဖို ့သာလိုသည္။ ထိုအမွားကို ေၾကာက္ရြံ ့ၿပီးေနာင္တြင္ မလုပ္မိေအာင္သာ သင္ခန္းစာယူ ရမည္ၿဖစ္သည္။အတိတ္၏အေၾကာင္းသည္ မိမိ၏စိတ္တြင္ မၿပတ္က်င္လည္ေနၿပီဆိုလ်ွင္ ထိုလူ၏ လမ္းသည္ ေရွ ့သို ့မည္သို ့မ်ွမေရာက္နိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလ်ွာက္ေနသည့္ တန္ဖိုးၾကီးသည့္လူသားမ်ားသည္ အတိတ္ကိုၿပန္မတမ္းတ။ အနာဂတ္ကို လည္း မေမ်ွာ္လင့္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္တြင္သာ သူတို ့ရွင္သန္၏။ ေနာင္တကင္းေသာ အတိတ္၊ ေလာဘမရွိေသာ အနာဂတ္အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာပစၥဳပၸန္ကိုသာ အသံုးခ်သည္။ သင္၏ပိုေကာင္းေသာ ………..အတြက္ေကာ ဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ။
ဧပရယ္ေဆြေဆြ
0 comments:
Post a Comment